Początki Inowrocławskiego uzdrowiska sięgają 1875 roku, kiedy z inicjatywy Zygmunta Wilkońskiego, Oskara Triepcke i Samuela Hoenigera powołano spółkę „Solanki inowrocławskie”. W tym roku rozpoczęto budowę obiektów dla kuracjuszy oraz przygotowywać zaczęto teren pod założenie parku zdrojowego. W ciągu kilku lat powstały hotel, restauracja i miejsca przeznaczone ściśle do wykorzystania walorów zdrowotnych miejsca, w tym Zakład Wodoleczniczy. W czasach pruskich powstały jeszcze inne budynki uzdrowiskowe, między innymi łazienki z wannami leczniczymi czy pijalnia wód.
Rozbudowa „Solanek” nabrała tempa po przejęciu ich przez władze polskie. W wydawnictwach reklamowych uzdrowiska podkreślano, że ich rozwój w państwie pruskim musiał być przyhamowany z uwagi na fakt istnienia innych tego typu miejsc w bardziej malowniczych okolicach jak Ischl czy Kreuznach. Od 1922 roku podjęto rozbudowę istniejącej infrastruktury i oddano do użytku nowe obiekty. Powstały między innymi muszla koncertowa, Zakład Kąpieli Borowinowych, do którego zwożono borowinę z pobliskich łąk, znacznie rozrosła się też powierzchnia parku. Władze miasta z dumą podkreślały, że uzdrowisko stało się słynne nie tylko w kraju ale i w Europie. Wskazywano także na rozsądne zarządzanie zasobami spółki. Podkreślano przy tym, że wykorzystanie walorów leczniczych wód miało odbywać się w przyjemnych i wygodnych dla kuracjuszy warunkach. Woda solankowa pompowana była z sięgających 400 metrów szybów i ogrzewana parą. Zalecana była przy leczeniu chorób o różnym podłożu- przede wszystkim reumatycznych, skórnych, brzucha, serca, nerwobólach. W latach 20-tych stworzono także specjalne warunki do leczenia chorób dziecięcych.
W zmodernizowanym parku zdrojowym, który zwiększył swoją powierzchnię, wytyczono nowe alejki spacerowe, unowocześniono miejsca do rekreacji i plac zabaw dla dzieci. Wille przy ulicy Solankowej zapewniały możliwość wygodnego zakwaterowania kuracjuszy, a miasto zapewniło komunikację autobusową uzdrowiska z centrum. Dzięki temu goście Solanek mogli swobodnie korzystać z rozrywek miejskich w postaci kina, teatru czy koncertu, o ile oczywiście nie wybierali częstych koncertów orkiestry wojskowej pod gołym niebem w parku solankowym.
Zygmunt Wilkoński
To postać nietuzinkowa w dziejach Inowrocławia i regionu. Był współzałożycielem między innymi Banku Ludowego, Młyna Parowego „Grabski, Wilkoński i S-ka”, Cukrowni „Kujawy” w Jankowie. Ten urodzony w 1832 roku syn powstańca listopadowego, ziemianin, doktor prawa, doprowadził w 1875 roku do rozpoczęcia budowy inowrocławskich Solanek. Wilkoński zmarł w 1882 roku. Akt jego zgonu przechowywany jest w Archiwum Państwowym w Inowrocławiu.
W 1937 roku w Solankach postawiono pomnik Zygmunta Wilkońskiego. Został on niestety zniszczony w czasie okupacji hitlerowskiej. Nowy monument został postawiony w 1956 roku. Wilkoński jest między innymi patronem ulicy i szkoły w Inowrocławiu
W zasobie Oddziału Archiwum w Inowrocławiu zachowały się liczne akta dotyczące uzdrowiska – fotografie, plany sytuacyjne, dokumentacja techniczno-projektowa budynków. Łatwo porównać można dzisiejsze Solanki z ich obrazem w przeszłości.
