Pierwszy spis powszechny w odrodzonej Polsce został przeprowadzony w drugiej połowie 1921 roku. Nie było definitywnie ustalonych granic państwa, dlatego też spisu nie przeprowadzono na części Wileńszczyzny i Górnego Śląska. Zakres tematyczny pytań był dosyć szeroki. Jednocześnie badano narodowość i wyznanie, a wyniki zebrano w 29 tomach obejmujących 6 000 000 informacji, opublikowanych w dużej części po kilku latach.
Dziewczynka leżąca na arkuszu spisowym (1931 rok)
Narodowe Archiwum Cyfrowe, sygn. 3/1/0/2/3537
Chory ze szpitala Dzieciątka Jezus z pomocą komisarza spisowego wypełnia arkusz spisowy (1931 rok)
Narodowe Archiwum Cyfrowe, sygn. 3/1/0/2/3537
W czasie drugiego powszechnego spisu ludności 1931 roku, podobnie jak w spisie 1921 roku, badano ludność ze względu na wyznanie i język ojczysty. Podstawowe opracowanie po spisie powszechnym ludności 1931 roku obejmowało zagadnienia mieszkań, gospodarstw domowych, ludności i stosunków zawodowych i zostało wydane dla wszystkich województw i największych miast Polski ( Warszawa, Kraków, Lwów, Wilno, Poznań i Łódź).
